Jogurtowy czereśniowiec

Czasem myślę sobie, że są ludzie urodzeni pod szczęśliwą gwiazdą. Albo pod mniej szczęśliwą. I jest trzecia kategoria. Ja. Także tego, pierwsza letnia choroba już za mną. Albo raczej w trakcie. Elegancko prawda? Dopiero co miałam anginę, a teraz proszę, zapalenie gardła i zatoki. O ile nie wyglądam na 30 lat, mentalnie mam 20, to mam ciało przedszkolaka. Choruję co miesiąc, jak dziecko w przedszkolu. Zastanawiam się, czy to jest śmieszne, czy już powinnam zacząć płakać? W każdym razie nowy tydzień zaczęłam od domowych klimatów. Koc, dużo herbaty, jeszcze więcej chusteczek. Miód, cytryna i seriale. I książki. I głupie gazetki o tym co w letniej modzie piszczy. Drugiego dnia poczułam się bardziej na siłach by iść do kuchni i zjeść coś dobrego. Kiedy robiłam sobie tosta z miodem i truskawkami, zauważyłam nadmiar czereśni. A jako, że kręciło mnie ku czemuś słodkiemu, wymyśliłam,że błyskawicznie zrobię ciasto. Jogurtowiec z czereśniami. Uwielbiam te ciasta, które robi się w jednej misce, w 3 minuty. Najdłużej tutaj trwało drylowanie czereśni. Reszta to parę chwil i już placek wędruje do piekarnika. Bez problemów i mamy delikatne, miękkie i puszyste ciasto. 

Składniki:

400 gramów jogurtu naturalnego

400 gramów mąki

4 łyżki oleju rzepakowego

2 jajka

100 gramów cukru

Czubata łyżka proszku do pieczenia

Ekstrakt śmietankowy

Kilkanaście czereśni

Dodatkowo cukier puder

Jajka ucieram z cukrem i olejem, dodaję olejek śmietankowy. Dolewam jogurt i ucieram. Teraz czas na składniki sypkie- mąkę i proszek do pieczenia. Dokładnie łączę wszystkie składniki. 

Czereśnie myję i usuwam pestki. 

Tortownicę wykładałam papierem do pieczenia. Rozgrzewam piekarnik do 190 stopni.

Do tortownicy wylewam ciasto, układam z wierzchu owoce. Piekę placek 45-50 minut. Po wystudzeniu posypuję cukrem pudrem. 

Pomidorowe naleśniki z ziołowym serkiem

Co jak co, ale na naleśniki to prawie zawsze mam ochotę. Kiedy uświadomiłam sobie ostatnio, jak długo ich nie przygotowywałam, aż zrobiło mi się smutno. Musiałam natychmiast nadrobić to zaniedbanie i w ten oto sposób na moim stole pojawiły się pomidorowe naleśniki z bardzo prostym nadzieniem. W sam raz na szybki obiad. Ja przygotowałam je przed swoją imprezą urodzinową. W końcu 30 lat to idealna okazja do tego, by zebrać wspaniałych przyjaciół, spotkać się i spędzić miło czas. Chociaż przyznaję się, nie lubię być w centrum zainteresowania, bycie główną atrakcją wieczoru jest dla mnie krępujące. Ale powiem Wam, że tym razem nie było stresu, o nie. Była za to czysta przyjemność. I oczywiście masa prezentów, na które z pewnością nie zasłużyłam. Pochwalę się Wam potem tortem, który zrobił ogromne wrażenie i smakował tak samo pięknie jak wyglądał! Jestem zachwycona, bo wyszedł dużo lepiej niż na zdjęciu, które robiło za wzór. I chociaż nie lubię tortów, naprawdę nie lubię, to ten zjadłam z wielką przyjemnością. Był to biszkopt, lekki krem śmietankowy, biszkopt i dużo,  dużo kawałków pysznego mango. Wszystkim niezwykle smakował i zrobił wielkie wrażenie. Zdecydowanie został gwiazdą imprezy, a ja mogłam zająć się zachwytami nad prezentami :)

Składniki:

Naleśniki:

2 jajka

4 łyżki przecieru pomidorowego

200 ml mleka

100 ml wody mineralnej

350 ml mąki

2 łyżki oleju

Sól

Nadzienie :

200 gramów serka śmietankowego

2 garście szczypiorku

1 garść posiekanego koperku

1 garść zielonej pietruszki

Sól

Pieprz

Do wysokiego naczynia wbijam jajka, dodaję mleko i wodę mineralną. Powoli dodaję mąkę, miksuję wszystkie składniki. Teraz czas na dodanie oleju i przecieru, oraz soli. Delikatnie łączę składniki, odstawiam na kwadrans. W międzyczasie szykuję nadzienie. Serek łączę z ziołami, doprawiam, chłodzę w lodówce.

Rozgrzewam patelnię do smażenia naleśników i smażę średniej grubości naleśniki,smaruję je farszem, roluję, i kroję na mniejsze kawałki. Można podawać na ciepło, bądź jako przystawkę na zimno. 

Wiśniowa manna

I pojawiły się wiśnie. Co jak co, ale te owoce uwielbiam. Co prawda nie tak jak truskawki, ale wiśnie są na szczycie mojej listy ulubionych owoców. Szczególnie te przetworzone, w cieście, w dżemie, w kompocie. Albo jako dodatek do kaszy manny. Przyznaję, chociaż mannę jem bardzo często, to wersję z wiśniami dopiero pierwszy raz. Maliny, truskawki, jagody, ale wiśnie? No właśnie, wiśnie wpadły tutaj pierwszy raz. Ten pyszny deser, albo i śniadanie, względnie podwieczorek przygotowałam sobie na bardzo wietrzny i burzowy dzień. Z jednej strony deszcz pokrzyżował mi plany. Z drugiej wiedziałam, że po miesiącu suszy, ta deszczowa godzina będzie wybawieniem. Bardzo smutno chodzi się po mieście, gdzie trawa jest żółta, kwiaty usychają, a liście osiągnęły maksymalny poziom zieleni, i zdaje się, że zaraz zaczną się przebarwiać na żółto i czerwono. A przecież dopiero co zaczęło się lato. I sezon na wiśnie.

Składniki:

5 łyżek kaszy manny

200 ml mleka ( u mnie sojowe) plus łyżka

Ekstrakt waniliowy

około 10 wiśni

Łyżeczka budyniu waniliowego

W garnuszku podgrzewam mleko z wanilią, dodaję kaszę manną i gotuję około 5 minut.
Budyń łączę z łyżką mleka, dodaję rozgniecione wiśnie, dodaję mieszankę do kaszki i gotuję około 2 minut.
Mannę podaję na ciepło, albo na zimno.

Drożdżówka na mleku w proszku. Rabarbar i truskawki

Jest weekend. Obowiązkowo musi być ciasto. Dziś klasycznie, cała blacha domowej drożdżówki z truskawkami i rabarbarem. Powstała na specjalnie mej mamy, która powiedziała, że z wielką chęcią zjadłaby prostą drożdżówką, z duża, z bardzo dużą ilością owoców. Mówisz mamo i masz. Mi nie trzeba było dwa razy tego powtarzać. Nie ma nic lepszego niż prawdziwie domowa drożdżówka z owocami i kruszonką. Takie wypieki zdecydowanie kojarzą mi się z dzieciństwem. Z czekaniem, aż drożdżowe ciasto wreszcie wyrośnie, aż będzie można je wstawić do pieca. A potem odliczanie czasu aż będzie gotowe i próbowanie wszystkich możliwych sposobów, byleby tylko szybciej wystygło. To ciasto będzie idealne na niedzielny deser, i świetne jako poniedziałkowe śniadanie do kubka kakao. Nie byłabym sobą, gdybym nie spróbowała jakoś zmodyfikować klasyczny przepis. Tym razem do ciasta dodałam więc mleko w proszku. Dzięki temu placek miał wyjątkowo maślany smak i bardzo długo pozostał miękki i delikatny. A znam takie drożdżówki co już pod wieczór, są nieprzyjemnie twarde. To jest inne, niby niewielka modyfikacja, ale jaki dała efekt!
Jeżeli nie macie pomysłów na weekendowe ciasto, to polecam tę drożdżówkę. Mnie czeka bardzo intensywny weekend. Mam tylko nadzieję, że dopisze pogoda, nie zabraknie sił, a pozytywne emocje, zniwelują ewentualne  zmęczenie. Pięknego weekendu!

Składniki:

3 jajka

550 gramów mąki pszennej

1/2 paczki drożdży świeżych

10 łyżek mleka w proszku

100 gramów masła

100 gramów mleka

100 gramów cukru

Ekstrakt śmietankowy

2 laski rabarbaru

20 truskawek

Kruszonka:

50 gramów masła

80 gramów mąki

4 łyżki cukru

2 łyżki cukru waniliowego

Dodatkowo:

2 łyżki roztopionego masła

W dużej misce rozcieram drożdże z łyżką cukru, mleka i mąki. Zostawiam na kwadrans.
W międzyczasie roztapiam masło, dodaję do niego mleko ( płyn) i studzę.
Gdy zaczyn podwoi swoją objętość, dodaję do niego mąkę, cukier, jajka i ekstrakt waniliowy. Dodaję mleczną mieszankę, na końcu dosypuję mleko w proszku. Zagniatam gładkie ciasto- trwa to 10 minut. Formuję  z niego kulę, przykrywam czystą ściereczką i zostawiam w cieple na godzinę.
W międzyczasie szykuję owoce, dokładnie je myje, rabarbar obieram z twardawej skórki i kroję na małe kawałki. Truskawki pozbawiam szypułek i kroję na połówki.
Zagniatam kruszonkę z podanych składników.

Blachę do pieczenia wykładam papierem. Ciasto jeszcze raz zagniatam i przekładam na blachę, lekko je przy tym rozciągając. Układam owoce na wierzchu, polewam całość masłem. Posypuję kruszonką, zostawiam ciasto na kwadrans.
Rozgrzewam piekarnik do 190 stopni, placek piekę przez 35 -40 minut w 190 stopniach.

Cukinia, mozzarella, kuskus

Pamiętam jak z 6-7 lat temu miałam zapalenie oskrzeli. Rodzina wyjechała na długi weekend, a ja zostałam sama z zapasem cukinii w lodówce. Oglądałam wtedy program kulinarny, mówiąc szczerze prawie cały dzień spędziłam przed telewizorem. Był to maj, była to sesja, ja jeszcze byłam studentką i powinnam była się uczyć. Ale dajcie studentowi antybiotyk i chorobę i na pewno z przyjemnością będzie pilnie studiował akademickie podręczniki. Tak więc zaległam w szlafroku na kanapie, przeskakiwałam z kanału i kanał i w końcu trafiłam na włoski program kulinarny. Miły kucharz szykowałam tam kotleciki z cukinii. Były bardzo, ale to bardzo proste. Miałam wszystkie składniki  i w niecały kwadrans miałam gotowy obiad. Przepyszny obiad dodajmy. Ten przepis zapamiętałam i parę razy powtórzyłam. Ostatnio znów miałam nadmiar cukinii, i zapragnęłam przygotować sobie cukiniowe kotleciki. Pominęłam jednak panierkę, która na ten ciepły dzień, wydawała mi się zbędna. Dlatego przepis już nie należy do włoskiego kucharza, to moja wariacja na temat włoskich, cukiniowych kotlecików. Sprawdzą się na szybki obiad i na kolację. Przepis jest uniwersalny, banalnie prosty, i oczywiście bardzo prosty.

Składniki:

1 średnia cukinia

1 opakowanie sera Mozzarella

Po dużej szczypcie słodkiej i ostrej papryki

Sól

Pieprz

Oliwa z oliwek

Kuskus zalany domowym bulionem

Koperek

Cukinię myję, młodej nie trzeba obierać, ja obieram, bo nie przepadam za skórką. Cukinię kroję w średniej grubości plastry, posypuję solą, i odstawiam na moment. Następnie przepłukuję i osuszam papierowym ręcznikiem.
Rozgrzewam oliwę na patelnię, wrzucam cukiniowe krążki, posypuję papryką i pieprzem, smażę po 2 minuty z każdej strony. Mozzarellę kroję w cienkie plastry, układam je na cukinii, posypuję przyprawami i podsmażam 2 minuty, by ser zaczął się topić.
Kuskus łączę z posiekanym koperkiem, na wierzchu układam cukiniowe kotleciki. Podaję na gorąco.

Ciasto pomarańczowo-kokosowe

Dziś będzie ciasto przedurodzinowe. Jeżeli twoje 30 -ste urodziny wypadają w środku tygodnia, nie licz na tort. To znaczy na tort liczę, ale w sobotę. Piec nie będę, nie, nie. Tego dnia będę świętować z moimi przyjaciółmi. Ja tylko sobie ten tort wymyśliłam. Krok po kroku. Ku rozpaczy szefa kuchni mojej ukochanej kawiarni. No cóż, mam nadzieję,że efekt przejdzie moje najśmielsze oczekiwania. I gości oczywiście. W oczekiwaniu na mój tort, przygotowałam sobie proste, ale wspaniałe ciasto. Kokos i pomarańcze. Tak, wiem, teraz wszyscy robią ciasta z truskawkami i rabarbarem. Ale mi zapragnęła się odmiana. Poza tym kokos i pomarańcza, to sami musicie przyznać, bardzo wakacyjny smak. Dlatego też to ciasto uważam za idealne na wakacyjne chwile. Do tego jego forma idealnie sprawdza się by zabrać je z sobą i pałaszować poza domem. Na przykład na ukochanej plaży. Plus mieszkania nad wodą, swoje urodziny możesz spędzić na plaży. Ot tak po prostu, po pracy. Bierzesz ciasto, bliskich, i za 10 minut robisz szybki piknik. Urodzinowy piknik. Jak to jest mieć 30 lat? Jeszcze nie mogę za wiele powiedzieć na ten temat. No dobra, fajnie. Po prostu fajnie :)

Składniki:

3 duże jajka

150 gramów masła

100 gramów cukru trzcinowego

4 łyżki mleka

2 szklanki mąki pszennej

2 pomarańcze

4 łyżki wiórków kokosowych

1 łyżka proszku do pieczenia

Dodatkowo:

Masło i bułka tarta do formy

Ucieram jajka z cukrem, dodaję masło i ucieram całość na jednolity krem. 

Z 1 pomarańczy ścieram skórkę i wyciskam sok, dodaję do ciasta, razem z mlekiem. 

Mąkę przesiewam z proszkiem do pieczenia, dosypuję do ciasta i mieszam dokładnie wszystkie składniki. 

Tortownicę smaruję masłem, wysypuję bułką tartą, wylewam ciasto. Na wierzchu układam cząstki z pozostałej pomarańczy, wierzch posypuję wiórkami kokosowymi. Ciasto piekę przez 40-45 minut w 185 stopniach. 

Pierś z kurczaka w Parmezanie

Uff, przyszedł już kolejny weekend. Ten tydzień był dość ciężki. Nie, teraz to przesadziłam. Był bardzo ciężki. Do tego bardzo intensywny. Już koło środy, miałam wrażenie, że już piątek. W czwartkowy poranek doszłam do wniosku, że popsuł się czas. Tak, musiał się popsuć, bo przecież czwartek był co najmniej trzy dni temu. Czemu więc znów każą mi wstawać i maszerować do pracy? W pracy miałam lekki kryzys. Taki kryzys egzystencjalny. To był tydzień testowania mojej cierpliwości. A, że matka natura nie obdarzyła mnie jakimś niezwykłym zapasem tej cnoty to bywało różnie. Nawet spacery po pracy mnie tak nie cieszyło, bo padało, albo wiało. A do tego wszyscy dookoła uparli się,że nadszedł czas by kosić trawę. Moje alergiczne alter ego było zachwycone. Mogło sobie kasłać ile wlezie. I kichać i płakać. Non stop płakać. Ale na szczęście tydzień się kończy. Weekendowy obiad to zaś czas by przy pysznym posiłku dokonać wewnętrznego resetu. Do tego resetowania się, polecam kurczaka w parmezanowej panierce. Kotlety robi się wyjątkowo szybko i są wyjątkowo smaczne. Czyli musicie je zrobić.

Składniki :

1 podwójna pierś z kurczaka

1 jajko

4 łyżki Parmezanu

2 łyżki bułki tartej

Ząbek czosnek

Słodka papryka- pół łyżeczki

Ostra papryka-szczypta

Świeżo mielony pieprz

Sól

Masło klarowane

Mięso myję, osuszam, wykrajam 4 kotlety, lekko rozbijam. Oprószam  słodką papryką, solą i pieprzem .
Ubijam jajko z rozgniecionym ząbkiem czosnku, parmezanem, solą, pieprzem i ostrą papryką. Dodaję do masy bułkę tartą. Kotlety obtaczam w panierce. Smażę mięso na rozgrzanym maśle klarowanym po 4 minuty z każdej strony.

Dwa pomysły na śniadania. Słodko/Słono.

Uwielbiam letnie poranki. Szczególnie te czerwcowe i lipcowe. Te chwile pełne ciszy, słońca i ciepła. Lubię patrzeć za okno, widzę zieleń i od razu nastrajam się pozytywnie na całą resztę dnia. Śpiew ptaków, spokój. Mam wrażenie, że miasto zamiera. Nikt się nie śpieszy a cały świat celebruje letnią radość. Aby jeszcze bardziej poddać się letniemu klimatowi, proponuję dwa zestawy śniadaniowe. Dla tych co lubią coś na słodko będzie miodowy jogurt z granatowym jabłkiem, zdecydowanie jest to rajskie śniadanie. Dla tych co z rana mają ochotę na coś konkretniejszego proponuję zdrową wersję hot doga. Żytnia bułka pełna ziaren, warzywa i parówka o 100 % zawartości mięsa- tak, są już takie. Nieważne czy Wasz poranek będzie słodki, czy też słony. Taki poranek będzie po prostu przepyszny.

Zdrowy hot dog ( 1 porcja)

Bułka żytnia z ziarnami

1 parówka wysokiej jakości

1 plasterek żółtego sera

1 łyżeczka serka kanapkowego śmietankowego

2 listki sałaty

Ogórek małosolny

Łagodny ketczup

Podgrzewam parówkę. Bułkę smaruję serkiem, układam warzywa i ser. Do środka wkładam ciepłą parówkę, polewam ketczupem i zajadam od razu po przygotowaniu.

Jogurt-Granat-Jabłko ( 1 porcja)

150 ml jogurtu greckiego

1 małe jabłko

2 łyżki pestek granatu

2 łyżki soku pomarańczowego

1 łyżka miodu

Szczypta cynamonu

Jogurt łączę z miodem, chłodzę.
Jabłko obieram, kroję w kostkę, podduszam z sokiem pomarańczowym około 3 minut, dodaję pestki granatu i cynamon. Duszę owoce około 5 minut.
Na miodowym jogurcie kładę ciepłe owoce.

Ciasto Milion Kalorii.

Nie mogłam znaleźć idealnej nazwy dla tego ciasta. Bo jak je nazwać? Czekoladowiec? Nie oddaje to w pełni złożoności wypieki. Kawowiec? Lekko mylące. Kajmakowiec? Brzmi tak sobie. Orzechowiec? Za dużo powiedziane. Rozpustnik? Byłoby ok, ale brzmi dwuznacznie. Stanęło więc na Cieście milion kalorii. Nie sprawdziłam oczywiście w certyfikowanym laboratorium, czy suma kalorii równa się tysiąc. Ale po szybkich obliczeniach w mojej głowie wyszło mi mniej czy też więcej tysiąc kalorii. Tysiąc pysznych kalorii. Dlaczego to ciasto pojawiło się na moim stole? Czy wiecie, że jutro mamy Dzień Sióstr? To idealna okazja by wspólnie poświętować. Relacja siostry z siostrą, bywa różna. Chyba jest tak, że im więcej nas łączy, tym więcej nas dzieli. A sprawa się komplikuje kiedy jesteś młodsza od swojej siostry o rok. O równy roczek, równe, bite 12 miesięcy. I wszyscy traktują was jak bliźniaczki. A ty jesteś przecież zupełnie inna i nie lubisz jak patrzy się na ciebie przez pryzmat starszej siostry. Bywa ostro. I konflikty wiszą w powietrzu. Na szczęście tego co łączy,  jest dużo, dużo więcej. I fajnie spędza się czas razem. Czy to na koncercie, czy to na spacerze, czy to oglądając filmy. Albo przy stole, kiedy można zjeść pyszne ciasto. Ten placek składa się ze wszystkiego co lubię ja i moja siostra. Jest tu więc czekoladowo- kawowy spód, krem kajmakowy z masłem orzechowym i na górze, a to zaskoczenie, grubaśna czekoladowa polewa. Tak więc nie żartuję, kiedy mówię,że to ciasto ma milion kalorii. I nie żartuję kiedy mówię, że ten wypiek jest przepyszny. Spód smakuje nieco jak brownie, jest wilgotny i ciężki, bardzo intensywny w smaku. Do tego ten pyszny krem i krucha czekolada. Można się rozmarzyć...

Składniki na średnią blaszkę :

2 średnie jajka

1,5 szklanki  mąki pszennej

80 gramów rozpuszczonej margaryny Palma

100 ml mleka

6 łyżek gorzkiego kakao

6 łyżek przestudzonego espresso z 2 łyżek mielonej kawy

2 paczki cukru z prawdziwą wanilią

3 łyżki brązowego cukru

1 łyżeczka proszku do pieczenia

1 łyżeczka soli

Krem kajmakowy z masłem orzechowym:

Puszka masy kajmakowej

2 łyżki kremówki

2 czubate łyżki masła orzechowego

Polewa czekoladowa:

80 gramów gorzkiej czekolady

4 łyżki kremówki

W garnuszku roztapiam margarynę Palmę, dodaję mleko i studzę.
W misce ubijam jajka, kawę, i dwa rodzaje cukrów. Następnie dodaję płynną mieszanką mleczną, ucieram składniki. Przesiewam mąkę razem z kakao,proszkiem do pieczenia i solą. Dokładnie łączę wszystkie składniki, ciasto powinno mieć konsystencję budyniu. Wylewam je na blaszkę wyłożoną papierem do pieczenia i piekę 40 minut w 185 stopniach. Póki jest ciepłe robię trzonkiem noża nacięcia w cieście. Studzę.
W garnuszku lekko podgrzewam masę kajmakową z kremówką i masłem orzechowym. Ciepłą masą smaruję ciasto, tak aby jak najwięcej kremu znalazło się w środku ciasta - masa powinna wypełnić nacięcia.
Na końcu szykuję polewę, roztapiam czekoladę z kremówką. Ciepłą polewą smaruję wierch ciasta. Placek należy przechowywać w lodówce, najlepszy jest na drugi dzień.

Restauracja Galicyjska. Brzesko

Dziś mała wycieczka, czyli podróż kulinarna, aż do Małopolski. Nie wiem jak Wy, ale zawsze mam problem z jedzeniem w podróży. Bo ciężko zaplanować wcześniej, kiedy i w jakim miejscu dopadnie nas głód. Dlatego trzeba wybrać dane miejsce dość spontanicznie. W kwestii wyboru restauracji staram się jednak unikać spontaniczności, bo różnie może się to skończyć. Na szczęście dzięki technice można sprawdzić gdzie zjeść. Nas głód dopadł w okolicy Brzeska, szybko przeszukałam odpowiednie aplikacje i bach, bardzo dobre opinie zbierała restauracja Galicyjska. Skusiła nie tylko zadowolonymi klientami, ale i lokalnym menu. Czyli nic tylko jeść.

Wnętrze nie jest może zgodne z najnowszymi trendami, ale za to jest schludnie i czysto. Nie mogłam zwiedzić całej restauracji, gdyż na miejscu odbywała się komunia, i zostaliśmy zaproszeni na werandę, ale nie można się było do niczego przyczepić. Wyjątkowo miły pan kelner chętnie nam doradzał, tłumaczył poszczególne pozycje w menu, żartował, zdecydowanie poczuliśmy się jak w domu. Z menu, które było w sam raz jeżeli chodzi o objętość i liczbę pozycji. Restauracja oferuje dania regionalne, dziczyznę, oraz klasyki, typu pierogi czy schabowe. Wegetarianie również znajdą coś dla siebie, placki z sosem grzybowym, naleśniki ze szpinakiem czy pierogi.  Na początek wybraliśmy polewki kminkowe i czosnkowe, placki z gulaszem i pierś z kurczaka w pomarańczach. Po 10 minutach na stole pojawiły się zupy, a po kolejnych 15 minutach dania główne.

Zupa czosnkowa była intensywna i bardzo aromatyczna. Kminkowa okazała się rewelacyjna, bardzo oryginalna i nieoczywista. Kompletnie nie wiem jak się ją przygotowuje i bardzo tego żałuję. Niestety, miły pan kelner nie mógł zdradzić przepisu, za to zaprosił ponownie. Czas na drugie dania. Wszystko było pięknie podane, porcje były naprawdę duże i cieszyły oko. Wszystko pachniało pysznie i zachęcało do próbowania. Placki były nie do końca w moim stylu. Być może to specyfika miejsca, ale ja wolę nasze kaszubskie placki. Cieniutkie i bardzo chrupiące. Te, były chyba z dodatkiem gotowanych ziemniaków, ale nie były to moskole, bo miały dodatek surowych ziemniaków. W każdym razie dla mnie były za grube i za mało chrupiące. W połączeniu z gulaszem- bardzo smacznym dodajmy, szybko zrobiły się tak miękkie, że czułam się jak bezzębne niemowlę, placki, można było jeść łyżeczką. Ale za to gulasz smakował świetnie, był świeży, w punkt doprawiony i bardzo smaczny. Kurczak i pieczone ziemniaczki dostały piątkę. Z małym minusem. Minuskiem był nadmiar pomarańczowego sosu, był oczywiście smaczny, ale wolę jak sos jest dodatkiem,a  nie główną atrakcją potrawy.

Podsumowując jedzenie było naprawdę dobre, mimo paru zastrzeżeń. Obsługa rewelacyjna, ceny adekwatne do jakości. 2 daniowy obiad z napojami to koszt około 80 złotych ( cena za dwie osoby). Śmiało mogę polecić to miejsce, bo serwuje świeże i smaczne potrawy. A Pan kelner jest po prostu kelnerem idealnym.

Restauracja Galicyjska, Brzesko, ul. T. Kościuszki 61

Owsiane placki kakaowe z truskawkami

Kolejne śniadaniowe placuchy.  Tym razem przygotowane z mielonych płatków owsianych i kakao. Do tego dużo truskawek, i już gotowe. Czasem mam takie poranki, gdzie gonię swój cień i ciągle jestem spóźniona. A czasem, budzę się 10 minut przed czasem i mogę poświęcić nieco więcej czasu. W takie poranki powstają placki, owsianki, bogate kanapki. Latem staram się nasycić truskawkami do oporu. Dodaję je  do każdego posiłku. No, prawie do każdego. Ale do takich placków, zdecydowanie pasują i muszą się pojawić. Truskawki kupuję jak szalona, wciąż czekam na swoje. Moje balkonowe sadzonki ładnie się przyjęły, ale musiały stawić czoło tynkowaniu i ocieplaniu bloku. Nie trafiły więc na najbardziej sprzyjające warunki. Ale jeszcze chwila, jeszcze momencik, wrócą na swoje miejsce, i mam nadzieję obrodzą dziesiątkami owoców. Na razie korzystam ze sklepowych truskawek i jem bez ograniczeń.

Składniki:

4 łyżki płatków owsianych

1 małe jajko

4 łyżki mleka

1 czubata łyżka budyniu czekoladowego

2 łyżki kakao

Kilkanaście truskawek

Ekstrakt waniliowy

Masło klarowane

W młynku do kawy mielę płatki owsiane. Ubijam jajko z mlekiem, dodaję powoli wszystkie suche składniki i łączę w gładką masę.
Rozgrzewam  masło klarowane na patelni, formuję placuszki i smażę je przez 2 minuty z każdej strony.
Rozgniatam truskawki, łączę je z ekstraktem waniliowym. Podaję razem z placuszkami.

Duszone mielone z papryką

Na parę dni mamy odpocząć od upałów. Może to i dobrze? Równowaga w przyrodzie musi być. Uwielbiam lato i ciepło, ale kiedy cały dzień spędzam w biurze, cierpię. Cierpię, bo wysokie temperatury mnie rozleniwiają i ciężko mi się skupić. Myślami jestem nad morzem, albo chociaż w  parku. Biurko, krzesło, komputer i faktury, to ostatnie o czym myślę. Mam nadzieję,że weekend znów będzie ciepły i słoneczny, a chwilowym spadkiem temperatur się nie przejmuję. W końcu mam ochotę na jakiś konkretny obiad. Ostatnio mogłabym się żywić jedynie makaronem z truskawkami i sadzonym jajkiem z dużą porcją mizerii. Odpuścił upał, czas na mielone. Duszone, delikatne, rozpływające się w ustach. W pysznym paprykowym sosie. Wystarczy zrobić kotlety, pokroić paprykę, i pozwolić daniu się dusić. Bardzo prosto, a efekt pozytywnie Was zaskoczy. Jeżeli lubicie mielone kotlety, ale nieco się już Wam opatrzyły, to spróbujcie tego pomysłu na inne mielone. Będziecie zadowoleni.

Składniki na 5 porcji:

75 dg mięsa mielonego ( u mnie z łopatki)

1 jajko

2 czerwone papryki

1 cebulka

3 ząbki czosnku

2 łyżki bułki tartej

Łyżka mąki

350 ml bulionu wołowego

Po łyżeczce majeranku, słodkiej papryki i suszonego koperku

Duża szczypta chilli

Łyżeczka mielonego imbiru

Sól

Pieprz

Olej do smażenia

Do podania:

Puree, ogórki, kiełki

Papryki myję i kroję w drobną kostkę. Cebulę siekam razem z czosnkiem.
Mięso mielone wyrabiam z jajkiem, bułką tartą i połową porcji papryki. Dodaję również połowę porcji czosnku i cebuli. Doprawiam wszystkimi przyprawami-poza imbirem. Z masy formuję 5 kotletów. Obtaczam je delikatnie w mące, podsmażam je delikatnie na oleju, przez 2 minuty z każdej strony. Następnie dodaję na patelnię czosnek, cebulę i paprykę. Smażę całość przez 10 minut, odwracając kotlety. Po tym czasie dodaję bulion i mielony imbir. Duszę danie przez 15 minut.
Podaję z puree i ogórkami.

Wiosenna zupa szpinakowa z pieczarkami

Były szparagi, młoda kapusta, rabarbar, pierwsze truskawki. Czas na szpinak. Szpinak albo się kocha, albo nie znosi. Ja uwielbiam. Od dziecka. Nawet te nijakie papki mi smakowały. Może dlatego, że byłam wielką, wielką fanką Popeya i uważałam,że jedząc szpinak będę silna jak on? W każdym razie wśród niewielu produktów jakie jadłam jako dziecko, szpinak zawsze był na szczycie listy. Nie wiem czemu, zawsze byłam oryginalnym dzieckiem. O ile szpinak często gości u mnie w kuchni, to nie jest za często u mnie w domu pod postacią zupy. Raz robiłam bagienną zupę, i zapragnęłam powtórki, tylko teraz zrobiłam co innego. Moja zupa to miks szpinaku i pieczarek. Oryginalnie i pysznie. I co najważniejsze, zupa jest prosta w przygotowaniu. W sam raz na ciepłe dni, kiedy należy szczególnie dbać o odpowiednią ilość płynów. Taka zupa i nasyci i nawodni. Idealna na letni obiad, szczególnie 

polecam w towarzystwie bagietki. 

Składniki:

0,5 kilograma małych pieczarek

Pęczek szpinaku

1 duża marchewka

1 pietruszka

1 cebula

2,5 litra bulionu warzywnego

Łyżka klarowanego masła

Sól

Pieprz

2 ząbki czosnku

1 liść laurowy

2 ziela angielskie

Natka pietruszki

Szpinak dokładnie płuczę, drobno siekam. Pieczarki przepłukuję, kroję każdą na trzy części. Siekam drobno czosnek i cebulkę. Marchewkę i pietruszkę obieram, trę na tarce. 

Na dużej patelni rozgrzewam masło. Wrzucam czosnek i cebulkę, podsmażam minutę, następnie dodaję pieczarki, smażę przez 2-3 minuty. Czas dodać szpinak, podsmażam aż znacznie zmniejszy swoją objętość - około 5 minut, wrzucam resztę warzyw, smażę około 3 minut. Zawartość patelni przekładam do garnka, zalewam bulionem, doprawiam, gotuję około 30 minut. 

Przed podaniem posypuję zupę dużą porcją, drobno posiekanej pietruszki. 

Babeczki Krecika. Brownie z truskawkami

Wczoraj był dzień dziecka. Dzisiejszy przepis będzie więc w dziecięcym stylu. Bo czemu niby mamy świętować tylko jeden dzień? Świętujmy cały weekend. Dzień dziecka, to w zasadzie święto każdego z nas. Nie tylko tych najmłodszych. W końcu każdy z nas powinien nosić w sobie, choćby odrobinę dzieciaka. I pozwalać sobie na mniejsze i większe szaleństwa. Ja, chociaż niedługo kończę 30 lat, w ogóle nie czuję się dorosła. A gdzie tam, z roku na rok, jestem coraz bardziej szalona i mam w sobie dużo więcej spontaniczności i radości. No cóż, w przyrodzie nic nie ginie, kto był kiedyś sumiennym i porządnym dzieckiem, teraz musi nadrobić wszystkie braki. Więc już nie roztrząsam przez 3 dni, czy kupię tę piękną sukienkę w kwiatki, czy mnie na nią stać i czy warto, po prostu kupuję. Już nie żyję tak z kalendarzem w ręku, lubię odstępstwa od rutyny. Znów widzę drobiazgi, które uciekały mi w codzienności, i dają mi one masę, ale to masę radości. Zrywam polne kwiaty i przenoszę ślimaki na trawę. Bawię się w kolorowanie i jem kaszę mannę w łóżku. A może właśnie to jest ta dorosłość? Pozwolenie sobie na bycie dzieckiem? Nie wiem, ale wiem, że te krecikowe babeczki wywołają u Was uśmiech i przeniosą do krainy dzieciństwa. W założeniu miały mi wyjść mini kopce kreta. Ale po drodze zmieniła mi się koncepcja. Z piekarnika wyszły mi więc mini brownie, które nadziałam pysznym kremem ze śmietanki kokosowej, dodałam truskawki i całość posypałam pokruszonym brownie. Ciężkie ciasto, wilgotne i bardzo czekoladowe. Słodki krem, truskawki... Czysta poezja.

Składniki:

 Babeczki Brownie:

2 małe jajka

300 gramów mąki pszennej

1/3 opakowania Palmy do pieczenia

3 łyżki gorzkiego kakao

Pół szklanki startej czekolady

100 ml mleka

1/3 szklanki cukru

Ekstrakt waniliowy

Szczypta soli

Krem:

Puszka śmietanki kokosowej

1 opakowanie usztywniacza do śmietany

120 gramów cukru pudru

Dodatkowo:

Kilkanaście truskawek

W garnuszku roztapiam Palmę, następnie dodaję mleko, kakao i ekstrakt waniliowy, studzę. Gdy masa przestygnie wbijam jajka i roztrzepuję składniki.
Przesiewam mąkę razem z kakao, dodaję sól, cukier i startą czekoladą. Łączę obie masy, przelewam ciasto do foremek na muffinki i piekę je 20-22 minuty w 185 stopniach. Studzę.
W międzyczasie szykuję krem. Schłodzoną śmietankę ubijam z cukrem pudrem i usztywniaczem na gładki krem. Chłodzę.

Z babeczek ścinam wierzchy i wydrążam środki. Kawałeczki brownie kruszę w dłoniach, odkładam na bok do miseczki. Do miseczek z brownie wkładam po kilka plasterków truskawek, przykrywam je kokosową śmietanką. Wierzchy babeczek posypuję obficie pokruszonym brownie. Dekoruję truskawkami.
Babeczki do czasu podania przechowuję w lodówce.

Omlet z szynką i serem i szpinakiem

Nadszedł ten czas w roku gdy mogłabym zamieszkać na moim lokalnym ryneczku. I mogłabym kupić wszystko. I ciągle byłoby mi mało! Nie mogę się powstrzymać, szpinak, szparagi, rabarbar, truskawki, młoda kapusta, młoda marchewka, pomidory, ogórki małosolne, pęczki pietruszki i koperku. Wszystko mnie pozytywnie otumania. I każdą sobotę zaczynam od wizyty na ukochanym ryneczku, gdzie tracę dużo czasu na wyszukaniu samych pyszności. Ale zdarza mi się też wpaść na ryneczek, w ciągu tygodnia. Tak było w środę, jeszcze przed pracą pobiegłam na rynek po kolejną porcję piwonii i oczywiście nie odmówiłam sobie dwóch pęczków szpinaku. Dużą część zużyłam do obiadu, ale zostawiłam sobie co nie co na śniadanie. A na śniadanie przygotowałam bardzo prosty omlet właśnie ze szpinakiem i szynką. Szybko, pożywnie i bezproblemowo. Taka porcja porannej energii do południa dała mi poczucie komfortu. Musiałam w końcu wykorzystać ten ostatni majowy dzień i pojawić się nad wodą.

Składniki:

2 jajka

Garść szpinaku

2 plasterki ulubionej wędliny
Garść tartego sera - u mnie Cheddar

2 łyżki mleka

Łyżka mąki

Sól

Pieprz

Klarowane masło

Szpinak płuczę pod bieżącą wodą, rwę na małe kawałki. Szynkę kroję w drobną kostkę.
Rozbijam jajka, ubijam je z mąką i mlekiem na gładką masę, dodaję ser, doprawiam solą i pieprzem.
Rozgrzewam masło, wrzucam na patelnię szpinak i szynkę, podsmażam dwie minuty, wylewam  na nie masę omletową, smażę po 1,5 minuty z każdej strony. Podaję zaraz po przygotowaniu.